Leczenie chorób zatok szczękowych

Zatoki to wypełnione powietrzem dwoiste przestrzenie – rozmieszczone symetrycznie wokół nosa i oczu. Zatoki przynosowe są parzyste – tj. podwójne i składają się 2 zatok czołowych, 2 szczękowych, błędnika sitowego (komórki sitowe) i 2 zatok klinowe koło ucha.

W pewnym sensie stanowią przedłużenie jam nosa. Największe objętościowo są zatoki szczękowe znajdujące się po obu stronach nosa. Ich pojemność wynosi ok. 15 ml, ściana górna stanowi dno oczodołu, ściana przednio – dolna graniczy z zębami górnymi.

Zatoki czołowe – zlokalizowane mniej więcej nad oczami, zaś pozostałe są głębiej (za nasadą nosa). Z reguły zatoki powinny mieć dobry kontakt z jamą nosową.

Objawy

Zapalenie zatok przynosowych może obejmować tylko zatoki szczękowe – i być wywołane  np. przez infekcję zębów i okostnej (tzw. zapalenie zębopochodne). Częściej obejmuje całość zatok około nosowych. W przypadku zapalenia zatoki szczękowej jest to ból szczęki, górnych zębów lub policzka.

Leczenie chirurgiczne

Leczenie chirurgiczne stosuje się, gdy stwierdza się trwałe zmiany chorobowe – np. patologiczne zmiany w zatokach, wady budowy nosa i zatok.

Chirurgiczne leczenie zatok ma na celu:
– usunięcie chorych tkanek, z maksymalnym zachowaniem pozostałych odcinków błony śluzowej
– utworzenie dobrego połączenia zatok z jamą nosową
– objęcie już pierwszym zabiegiem wszystkich zatok przynosowych, w których toczy się proces chorobowy.
Podjęcie decyzji o leczeniu chirurgicznym zatok wymaga dokładnej diagnostyki obrazowej. Wartościowy diagnostycznie obraz dostarcza obecnie tomografia komputerowa (lub techniki o podobnej jakości).

Technika zabiegów

W leczeniu chirurgicznym przewlekłego zapalenia zatok – obok klasycznych metod operacji zatok – w coraz większym stopniu stosuje się mikrochirurgię wewnątrznosową i umożliwiającą ją technikę endoskopową. Techniki te minimalizują uszkodzenia ciała chorego i skracają znakomicie czas rehabilitacji.